Toen David Foster een reis naar de Amazone in Brazilië maakte had hij nooit kunnen bedenken dat hij op zijn vakantie een leven zou gaan redden. Hij keek er enorm naar uit om de jungles te verkennen en naar de stranden van de eilanden voor de kust te varen.
Helemaal alleen op een onbewoond eiland
Foster en zijn reisgezelschap waren aan het zeilen door de Amazone toen ze besloten te stoppen bij een prachtig strand. Het was een van de vele onbewoonde eilanden die je hier kan vinden. Maar in de verte zag Foster iets op het strand bewegen. Hij kon zijn ogen moeilijk geloven. Er liep een zwarte hond over het strand.
“Toen zag ik in de verte een hond. Ik dacht: Waarom is ze hier? Het lijkt een beetje afgelegen … we hadden al geruime tijd geen dorpen meer gezien.”
Het eiland was vrijwel verlaten, afgezien van een paar mensen die in een andere boot waren aangekomen. Foster riep de hond om te zien of ze misschien bij de andere groep behoorde.
“Ze kwam naar me toe rennen, en toen merkte ik hoe slecht ze er aan toe was.”
Ze was zo zwak en mager dat gieren haar begonnen te volgen
De hond is uitgehongerd, enorm mager en op het randje van de dood. Maar ze is niet alleen heel mager, ze zit ook onder de teken en vlooien. Ze was in zo’n slechte staat dat de gieren haar al volgden. Hoewel ze in slechte gezondheid is, blijkt ze enorm lief. Ze kwispelt vrolijk en is enorm blij dat ze niet meer alleen is.
Foster schat in dat iemand haar expres op het eiland heeft achtergelaten. Het is onmogelijk dat de hond op eigen houtje dit onbewoond eiland heeft bereikt. En hij wist direct dat hij de hond niet kon achterlaten. Ze zou dit niet nog lang overleven. Hij is vastbesloten het leven van Negrita te redden.
Lees verder op de volgende pagina om te ontdekken hoe dit afloopt:
